Έλαμπες στη μέρα και στη νύχτα.
Πόνεσε η σκέψη,
ζητιάνα ως το θάνατο,
μήπως και της παραχωρήσεις
τον προσήκοντα χώρο
ν’ απλώσει λίγο τα πόδια.
Έστω αυτά.

Με τον καιρό, λιγόστεψες.
Και τώρα, χρυσό κορμί,
με αλαφράδα διαλέγεσαι την κίνηση.
Σιωπή ακίνητη.