Και δεν... Και δεν πήγες. Κοντά της. Βεβαίως.
Κάτω απ’ την κόκκινη νέον μπάρα. Πίσω απ’ τη
βιτρίνα στο καλντερίμι. Ένα φως απαλό θώπευε
όσα κάλλη δεν κάλυπτε το άσπρο-μαύρο μαγιό της.
Είχε κλείσει τα είκοσι; Τι είχε το ξανθό κορίτσι
με το λευκό δέρμα και το σφιγμένο κορμί; Ένα
χαμηλό κρεβάτι με καθαρά σεντόνια. Κι ένα ζευγάρι
λυπημένα, γαλανά μάτια. Που μ’ ένα βλέμμα τα
είπανε όλα. Την επιθυμία για μια ζωή που δεν ζει.
Την άχαρη αναμονή. Και συνάμα την πρόκληση:
«Έλα – να με πιστέψεις για ό,τι νομίζεις πως είμαι».
Ποια κόλαση είναι δυνατόν να παραφυλάει σε μία
μόνο στιγμή; Αστραπιαία, δίχως το χρόνο να επιλέξεις,
παραδόθηκες επιλεκτικά σε στοιχεία της φύσης που
σε συστήνει. Μπορεί να ντράπηκες λοιπόν για τις
συνθήκες που την έφεραν ως εκεί, μα δεν ντράπηκες,
όταν ο πόθος σού άγγιξε την ψυχή. Τα μεγάλα μάτια
που διάβασες, το εύθραυστο σαν από πορσελάνη κορμί.
Και δεν πήγες. Απ’ την άλλη μεριά του γυαλιού. Εσύ.
Κοντά της. Βεβαίως… Επειδή θα υπέμενε την επαφή
με τη σάρκα. Ακούσια θ’ ανάσαινε τον ιδρώτα. Θ’
ανεχόταν την κοπιώδη ματαιότητα των εκκρίσεων.
Και θα χαμογελούσε συγκαταβατικά· ίσως. Για εκατό
ή εκατόν πενήντα – σε ισοδύναμο νόμισμα. Στη θέση,
μπροστά της, που βρέθηκες, δεν θα μπορούσες να
εμπνεύσεις τον έρωτα. Τέτοια νιάτα πίσω απ’ τη βιτρίνα
στο καλντερίμι. Απομένεις να την αγγίζεις, χωρίς να το
ξέρει, με το μολύβι. Δεν. Ασφαλώς. Όσο κι αν θα σε
τρέλαινε το άσπρο-μαύρο της συμπλοκής των κορμιών
σας· το αραβούργημα με τις γαλανές και τις υγρές,
ροδοκόκκινες πινελιές.