αμπό και πλαγιαστό έπεφτε εξεπίτηδες
το φως εις την αίθουσα. Ανάμεικτα χρώματα
εχάριζον στα πρόσωπα μια παράξενη εσωτερικότητα,
κάτι σαν εμποτισμένο στοχασμό.
Δια να γίνει γνωστός ο Έλλην ποιητής,
ώφειλε να περάσει πρώτα από ανάλογα στέκια
με θαμώνες και αναγνώστες των περιοδικών
Νέα Ζωή και Αθηνά.
Γυναίκες καλοντυμένες της σύγχρονης Αλεξάνδρειας,
κομψευόμενοι νεαροί, ζευγάρια με τα πρόσωπα
στιγματισμένα και σμιλεμένα από δύση
–επιφανειακές οι γεύσεις των περί Τέχνης–
και αυτά επιτρέποντο δια να είναι πλήρης
η ζωή τας καθημερινάς, ενώ η Κυριακή πάντα ελεύθερη,
αλλά τόσο πληκτικώς απελπισμένη.

Άκρως ενδιαφέρουσα απεδείχθη η απαγγελία των στίχων.
Τα γκαρσόνια περιφέροντο ανάμεσα στα τραπέζια,
οι ψίθυροι ήσαν εγκωμιαστικοί, το ακροατήριο προσηλωμένο.

Ενώ η παρουσίαση συνεχίζετο με σχόλια,
κάποιος συμπαθέστατος νεαρός
–εκ Καῒρου απ’ ό,τι μας είπον–
εμφανίστηκε πίσω από την τζαμαρία
με σύνεργα καθαρισμού.
Με νεύμα του ιδιοκτήτου, τη δουλειά του ήρχισεν
απ’ το πάνω μέρος της γυάλινης επιφάνειας.
Ετότες, μέσα στην ήδη υποβλητικήν ατμόσφαιραν
που δημιουργούσε ο κατάλληλος φωτισμός και η απαγγελία,
ο κόσμος, χαλαρωμένος, προς την τζαμαρίαν εστράφηκεν.
Η θέα του νέου προκάλεσεν επίμονον έλξιν.
Τον επρόσεχον επί ώρα, αδιαφορώντας δια την εκδήλωσιν.
Στο τέλος, αυτός, προτού ανταμειφθεί
με ένα κέρμα από τον ιδιοκτήτη
που επιθεωρούσε το καθάρισμα,
προς τον κόσμο εστράφηκεν και του χαμογελούσε.