Κοντεύει μήνας που συνέβη η γνωριμία των.

Ασκόπως περιπλανώμενος στην Ισμαηλία,
το τελευταίο απόγευμα, πριν αναχωρήσει
δια την γενέθλιά του πόλι,
το θέαμα των βαστάζων να προβάλλουν
από το εμπορικό πλοίο HMS Argonaut
τον αποκαρδίωσεν. Θα έφταιγεν και η ώρα
– το σούρουπο έπεφτε με τα μαβιά χρώματά του
πάνω στο θαλασσινό νερό,
αντανακλώντας στα ταλαιπωρημένα πρόσωπα.

Νοτισμένος καιρός της θλίψεως,
αρμύρα κύματος εις την επιφάνεια του λιμένος,
ψυχήν ζώσα ακόμη εις το σκότος και την πλάνη.

Μνήμες της παιδικής του ζωής στο Λονδίνο ανέβλυσαν,
κατακερματισμένης σε οικογενειακά δεινά
κι άσκοπες αναμετρήσεις ισχυρών με ανίσχυρους.

Τα βλέμματα με τον τυχαίο
αυτή τη φορά εσήμαιναν περισσότερα
–όψις δοκιμασμένη απ’ τον ήλιο, σώμα σθεναρό–
αυτή η εικόνα απέμεινεν έκτοτε
και η αδύνατη λάμψη της επερχόμενης νύχτας
που έφθειρε το ελάχιστο φως της καθαρότητος.
Ίσαμε να ευοδωθεί η γνωριμία
με την ανταλλαγή των υποσχέσεων,
μούδιασμα ερωτικού τρόμου τούς διαπέρασεν.

Σήμερον τον αναμένει με το απογευματινό τραίνο
στην αίθουσα αναμονής του παλαιού σταθμού της Αλεξάνδρειας.

Ο νεαρός ταμίας του μοναδικού γκισέ
μετρούσεν την ώρα, ίσαμε να έλθει ο αντικαταστάτης του.
Βλέμματα ανταλλάξιμα, επικεντρωμένα
–συγκεχυμένα ίσως–
παλιός γνώριμος ή δια το αιωνίως ζητούμενον;
Πάντως, η στολή αρκούντως καταξίωνε
τα θαμπά χαρακτηριστικά.

Ο συριγμός της αφίξεως του συρμού αδύναμος.
Βγήκε αγωνιωδώς στην πλατφόρμα και περίμενε απόμερα.
Ο φόβος δια γνωστούς και φίλους πάντα επίκαιρος.
Τα βλέμματα τότε αδιάκριτα κι επικριτικά,
κουβέντες επαίσχυντες κι ανιαρές.

Ο άλλος απ’ την Ισμαηλία δεν ήτο ανάμεσα στους επιβάτας.

Επιστρέφοντας ξανά εις την αίθουσα,
αντίκρισε τα φώτα του τοίχου σαν πιο δυναμωμένα,
κι ο νέος στο γκισέ είχεν αντικατασταθεί.