Όφειλα να επιμείνω περισσότερο με τον νεαρό
που ξανασυνάντησα προ ημερών στην προκυμαία.

Εγνώριζον καλά τον Άραβα. Κοντεύουν δύο χρόνια
που τον έβλεπον περιφερόμενον εις τον λιμένα,
με τα ίδια ρούχα, τα πολύτιμα και ακριβά,
αποκτηθέντα σίγουρα από κάποιον ευπατρίδη.
(Το σκοτάδι της πόλης, μαζί με το υποτρέμον,
λόγω της υγρασίας, φως των φαναριών
και ο αχός της θάλασσας, αίγλη προσέφερον
εις την γνωριμίαν, έστω και αν τα πρόσωπα των αγνώστων
ήσαν γηρασμένα και τα νέα κάπως σκυθρωπά –
εμένα, πάντως, εξωραϊσμένα με εφαίνοντο.)
Αυτή τη φορά στη συνάντησί μας αρκετές κουβέντες
ανταλλάξαμεν – η γλώσσα μας είχε λυθεί
από το ερωτικόν προκείμενον
έως ότου, αίφνης, να μείνει μαζί μου
εζήτησεν για μια νύχτα.

(Δεν εδείλιασα για μια πράξι σαν αυτή.
Ίσως το γήρας ν’ αδιαφορεί δια τους κινδύνους.)

Εις την σκάλαν προπορεύτηκε, αναμένοντας
την πόρτα να ελευθερώσω.
(Ευτυχώς που ήτο αργά και οι πόρνες
στο ισόγειον του σπιτιού μου είχον κλείσει.)
Η όψις του όμως δεν ήτο όπως παλαιά –
την είχε νοτίσει της αγρυπνίας η ωχρότης.
Το σώμα σκυφτό κάπως, και τα μαλλιά
ελαφρώς αραιωμένα ψηλά εις το μέτωπον.
Τον φίλεψα με το λιγοστό φαγητό του μεσημεριού
και με γλυκίσματα γνωστών και φίλων.
Ύστερα εξάπλωσεν εις την μεγάλην πολυθρόνα του σαλονιού,
με τα κεντήματα της μητέρας εις τα μπράτσα,
και τα μάτια έκλεισεν χωρίς να πει τίποτε.
Τα επίσημά του ενδύματα ταίριαζαν στα χρώματα
του δωματίου – ίσως και η παλαιότης των επίπλων,
και η όλη ατμόσφαιρα να ευθύνοντο.

Όφειλα όμως να επιμείνω περισσότερο με τον νεαρό.
Ήθελα τόσον να μου διηγηθεί τα δι’ εαυτόν,
τα μέρη όπου εσύχναζεν τα πρωινά,
να φανερώσει εις εμέ τα της οικογενείας του,
να μου πει δια την καταγωγήν του,
(ακόμη και τα ψέμματα καλοδεχούμενα θα ήσαν),
αλλά την επομένη έφυγεν χωρίς να με εξυπνήσει.