Μην το βγάζεις το παιδάκι στο σφυρί
Είναι ντάλα μεσημέρι, θα καεί
Το σπιτάκι σου εκεί στην Αχιλλέως
Μοιάζει θάνατος μοιραίος μα ωραίος

Κι ενώ κλαίω και λυπάμαι στην γωνιά
Εσύ ανοίγεις τη φωνή στα ερτζιανά
Που καρφώνει ένα ζεϊμπέκικο του Στέλιου
Και το πάτημά σου μοιάζει μ’ Αρχαγγέλου
Με τα χέρια απλωμένα σαν φτερά
Και την κόρη σου να λέει, ώπα μπαμπά

Μεσημέρι στο σπιτάκι το φτωχό
Που το νέφος σημαδεύει το μπετό
Εσύ βγαίνεις απ’ της κόλασης τα βάθη
Και πληρώνεις με στροφές τα ξένα λάθη