Στην ξεχασμένη γειτονιά και στα μικρά σπιτάκια
ερήμωσαν πια οι αυλές, άδειασαν τα δρομάκια.
Εδώ, μιαν άλλη εποχή, παιδιά παίζαν στους δρόμους
πεντόβολα, πινακωτή, κλέφτες και αστυνόμους.

Το σούρουπο σαν τέλειωνε ο κάματος της μέρας
είχε τραγούδι τους καημούς στα χείλη του ο πατέρας.
Ανακατεύονταν φωνές, παιδιών με τα τραγούδια
πάστρας παντιέρα στο σκοινί, φρεσκοπλυμένα ρούχα.


Μονάχη η μάνα βύζαξε στερνή φορά το γιο της
μετά σιωπή, κραυγή βουβή, βγήκε απ’ το σωθικό της.
Τώρα θεριεύει η σιωπή, αγκομαχά η ελπίδα
και δεν περνά πια από ‘δω του ήλιου η αχτίδα.