Το κενό τσαλάκωσα,
ένα τραίνο τσάκωσα
κι έφυγα ν’ αλλάξω περιβάλλον.
Οι δικοί μου βρίζανε
κι οι γνωστοί νομίζανε
πως την είχα κάνει μ’ έναν άλλον.

Μπήκες στο βαγόνι μου
κι όπως ήμουν μόνη μου
βρήκες ευκαιρία να μ’ αρέσεις.
Πού το πας, βρε νήπιο,
μια καρδιά ερείπιο
να την ανεχτείς πώς θα μπορέσεις;

Πάμε για τη Λάρισα,
πάμε για τη Λάρισα.
Σε καταγουστάρισα,
μου ’ρθ’ ένας νταμπλάς.
Πάμε για τη Λάρισα,
πάμε για τη Λάρισα
να σου γίνω βάσανο
και κακός μπελάς.
Πάμε για τη Λάρισα,
μη μου τη χαλάς.

Ήξερες και ήξερα,
κάναμε τ’ ανήξερα
κι έγινε δεσμός μες στην ταχεία.
Τα τοπία τρέχανε
κι οι καημοί αντέχανε
μια στιγμή να κάνουν ησυχία.

Λίγο πριν τη Λάρισα
σου το ξεκαθάρισα:
Άλλο ν’ αγαπάς κι άλλο να θέλεις.
Μία πράξη τέλεια
θέλει νομοτέλεια,
που ’λεγε και ο Αριστοτέλης.