Οι δρόμοι τις αργίες σ’ απελπίζουν

Όπου στραφείς ασυνεχούς πατρίδας στιγμιότυπα

Πριν τα διόδια παρόδια καφετέρια

στη διαπασών τα αθλητικά της Κυριακής

απέναντι ανασκαμμένη η Εθνική



τρύπιο των εργολάβων τρόπαιο

χυμένο αναψυκτικό στο τραπεζάκι

κι ανάκουστη στο πίσω τζάμι θέα

θάλασσας θέα

Στο βενζινάδικο της Αχιλλέως

η νύστα του διανυκτερεύοντος Πακιστανού

σαν λήθαργος συνείδησης του τόπου

φθαρμένο χαρτονόμισμα

σκυμμένη καληνύχτα

και τη σκεπάζει λαμέ σουξέ της κάμπριο

που ήρθε να φουλάρει για Λουτράκι

σε λαίμαργη ζαριά για να ρεφάρει

σπασμένα γενεών σε κόκκινο ρουλέτας

Στη Σόλωνος απόγευμα Σαββάτου

κατάληψη της Νομικής κι αγόρια χάλκινα

κάτω απ’ τις ανθισμένες πασχαλιές να μεταγγίζουνε

το άρρωστο σούρουπο στη φλέβα

Στα Εξάρχεια κατειλημμένα πεζοδρόμια

πορεία δι’ ελιγμών

σαν τεθλασμένη ηθική μεταπολίτευσης

αθρόα δακρυγόνα καθ’ εκάστην

και τσιμέντο

Κατηφορίζοντας την Αμαλίας

το φάντασμα του Δήμου στη Βουλή

ορθώνει αναπόδεικτη συνέχεια

και στην Ερμού αλλοδαπού χυμένο εμπόρευμα

made in Japan επάρκεια

Στην Κοραή νυχτερινό πολυκατάστημα

νέα μοντέλα τηλεόρασης αναβοσβήνουν επαλήθευση

φέρνοντας με άτοκες δόσεις στο σαλόνι σου

απορρυπαντικά και κινητά

συνέδρια των κομμάτων που επανιδρύουνε τη χώρα

Βυζαντινή λιθοδομή στο άλλο πεζοδρόμιο

άγνωστα ωραίας εκκλησίας

αμήχανη του χρόνου σαρκοφάγος

δέχεται στο μαρμάρινο πεζούλι το ζητιάνο

κι αδέσποτο το σκύλο που αλυχτάει

Ο τόπος άξενος τριγύρω

αυτός ο τόπος που άλλοτε

θρεφόταν στον καημό του

Τώρα παλιός καημός

και πίκρισε σε εύφλεκτο μαράζι

Χύνοντας δάκρυα χημικά

στο τέλος της πορείας για το Σύνταγμα

ντρέπεται και λουφάζει