Τι ’ναι η πατρίδα μας

σε σχολικό αναγνωστικό του ’70

απορία θριάμβου

παιάνας εθνικός

στρατοκρατούμενης παρέλασης

να συγκαλεί

κάμπους κι αμπέλια και ελιές

τα τσολιαδάκια να εκπορθούν

της Πίνδου τις βουνοκορφές

και τανκ στο κέντρο της Αθήνας

Τι ’ναι η πατρίδα μας

κάπου τριάντα χρόνια ύστερα

με Νεοέλληνες σχεδόν ομότιμα Ευρωπαίους

και θηριώδη τζιπ να εξορμούν

σε κλαμπ και πίστες χιονοδρομικές

καταλαμβάνοντας

ακρώρειες ολισθηρές του μέλλοντος

Τι ’ναι η πατρίδα μας

τώρα στο 2012

φάσμα του Ύμνου αναθρώσκει

και παίρνει το στρατί στρατί

στις ξένες θύρες να εκφωνεί

της χρείας θλιβερό μονόλογο

της γης το αλάτι να πουλά

σε έμφοβο ομόλογο

Τι ’ναι η πατρίδα μας

ατέλειωτες ουρές στα εφημερεύοντα

δίπλωμα επιστήμονος

με επίχρυση κορνίζα στο σαλόνι

μπαλκόνια προεκλογικά

ισόβια τηλεθέαση

και έπαρση μεγάλου κυβισμού

στις λεωφόρους

Τι ’ναι η πατρίδα μας

τρεχάλα ηλιόλουστη του Βέγγου στις ταινίες

σε φάρσα ασπρόμαυρη

να ερμηνεύει τη ζωή μας

τα λαϊκά στις συνοικίες

μεσημέρι της Λαμπρής

ένα δέντρο μονάχο σε σπαρμένο χωράφι

εκεί που έτρωγαν

οι εργάτριες του θερισμού

την ώρα της μεγάλης λαύρας

και ελάλει ο τόπος

Τι ’ναι η πατρίδα μας

πολύφωνη του πατρικού σπιτιού η σάλα

που έχτισε ο πατέρας με τα χέρια του

γαλάζιες πύλες στων νησιών τα υπέρθυρα

το πέτρινο Δημοτικό

σε έρημο χωριό της Θεσπρωτίας

κι εκεί πίσω απ’ το τζάμι που κοιτάς

στον πίνακα μια κιμωλία περιμένει

μνήμη του τόπου που θα γράψει

πάλι με έρωτα καλού την ιστορία