Κοιμάται η πόλη. Κάποιος ρίχνει την κυβέρνηση.
Κάποιος την πιάνει και την βάζει για ύπνο.
Σφουγγαρίζει ο προβολέας το πλατό
Κι αφήνει μεταμεσονύχτια χαμόγελα:
Καμία αναταραχή δεν θα διαρκέσει
Πέρα απ’ τον θάνατο των γεγονότων.

Κοιμάται η πόλη. Κάποιος έδειρε έναν σκύλο.
Κάποιος ρύθμισε μ’ ένα σκαμπίλι τα φανάρια.
Περνάει αστραφτερό και αθόρυβο
Το ίδιο πάντα αυτοκίνητο.
Κάνει αδιάκοπα το γύρο του κόσμου
Σε ακτίνα μιας θηλειάς στο λαιμό.

Κοιμάται η πόλη. Κάποιος έχασε τα ρέστα του.
Κάποιος άφησε το σπίτι νηστικό.
Βρέχει αστρικό αλάτι κι ασβεστώνει
Προϊσταμένη και αδελφές στις εκκλησίες.
Ή βήχει ή κλαίει ένας άγγελος
Που δεν τον πιάνουνε τα αντιβιοτικά.
Σύννεφα μόλις φωτισμένα ανθίζουνε
Με πέταλα-πλοκάμια στον φεγγίτη.
Και γλιστρά από τον ουρανό στα πλακάκια
Ένα διάφανο, φοβισμένο χταπόδι.

Αλλά πού πάει τέτοιο πλάσμα της θάλασσας;
Πού πάει αυτό το ασυγχώρητο λάθος;