Τα δέντρα που με ξέρουνε, ξέρουν πώς έχω ρίζες
κι έχω και δυο ματόκλαδα που όταν σε δουν ανθίζουν
Ξέρουν καλά το άδικο όταν καιρό δε βρέχει
Και πως η γη χαράσσεται κι οι κάμποι γονατίζουν

Γνωρίζουν την ανάσα σου, ξέρουν και το όνομα σου,
ξέρουν και πως ξεραίνομαι όταν δε με κοιτάζεις

και λένε το τραγούδι μου όλα μαζί τα φύλλα,
σε αυτόν που λίγο κάθισε ανάσα για να πάρει
και ‘κει στον ίσκιο ανάσκελα τον πιάνει ανατριχίλα,
από το γλυκό σαράκι μου κι από τη δική σου χάρη

οι δρόμοι που περπάτησα ξέρουν καλά το βάρος,
εκείνου που υπέφερε τους έρωτες αφέντες
Ξέρουν καλά το άδικο όταν καιρό δεν έχει,
διαβάτες και περαστικούς, να πούνε δυο κουβέντες

Γνωρίζουνε το βήμα σου, ξέρουν και τη φωνή σου,
ξέρουν και πως βαραίνουνε τα πόδια μου όταν λείπεις

και λένε το τραγούδι μου στους τόπους που διασχίζουν,
εκεί που ζει ο άνθρωπος κι εκεί που ζει ο χρόνος
Κι ακούγονται στα πέρατα οι στίχοι που με σκίζουν
κι οι μουσικές που πότισαν από το δικό μου πόνο.