Κουράστηκα
να σας ακούω
να μου μιλάτε λόγια
Μη μου μιλάτε
δε σας ακούω
φεύγω καλπάζοντας
για το βυθό
γυρίστε τις φωνές σας πίσω
οι ριπές τους δε θ’ αγγίξουν
τη διάτρητη πλάτη μου
πάρτε τις πίσω
θα τσακιστούν
Εγώ δεν έχω φωνή
—ποτέ δεν είχα—
δυο μάτια έχω μοναχά λαχανιασμένα
τους αρνηθήκατε το ειρηνικό τοπίο
Έχω ταμπούρλα μυστικά στ’ αυτιά μου
για να σημαίνουνε κάθε φορά την ώρα
Κραυγές λυπητερές
και γόους μες στις φλέβες
Και ένα ντέφι —έχω— ιερό
στο βωμό του αιδοίου μου