Μένω σ’ ένα σπίτι μακρινό
δέντρα δεν υπάρχουν ούτε δρόμοι
τρέχουν τα πουλιά στον ουρανό
άγγελοι δε φάνηκαν ακόμη.

Άνθρωποι περνάνε πού και πού
βήματα γροικώ πίσω απ’ τη μάντρα
σαν το κομπολόι του παππού
που ’σταζε τις ώρες χάντρα χάντρα.

Αισθάνομαι ανέστιος και πένης
γι’ αυτό τη μοναξιά μου μη ρυπαίνεις
με ψεύτικα χαμόγελα κι ελπίδες
αφού τις καταιγίδες δεν τις είδες.

Όλα μου τ’ αδέρφια ναυαγοί
στ’ άδειο της καρδιάς μου ξερονήσι
πώς να περιμένω από τη γη
όνειρα καινούργια να γεννήσει.

Χώμα διψασμένο και γυμνό
πάνω από τα μέτρα σου δε φτάνω
κι έχω για πιλότο μου στερνό
μόνο τον καιρό τον τσαρλατάνο.

Αισθάνομαι ανέστιος και πένης…