Αυτός ο χειμώνας θυμίζει παιδί
Στο φόβο του μέσα κρυμμένο
Αλλά απ’ το παιδί περιμένεις να πει
Σας το’ σκασα, φτου σας και βγαίνω

Αυτός ο χειμώνας μυρίζει ζωή
Κι ας γέμισε ο άνεμος στάχτες
Αν είναι το τέλος χρωστάει μια αρχή
Ανάσες, αγγίγματα, αγάπες

Πουλιά κελαηδούν στα παράθυρα
Αλλιώτικο θαύμα συμβαίνει
Στα χιόνια ανθίζουν τριαντάφυλλα
Κι ο θάνατος μόνος πεθαίνει

Αυτός ο χειμώνας ξοφλάει οφειλές
Στη μνήμη, στο φόβο, στον πόνο
Να πάθεις, να μάθεις, να πάψεις να λες
Θα βρέξει, είμαι μόνος, κρυώνω

Αυτός ο χειμώνας δεν είναι εποχή
Τα βήματα είναι του ανθρώπου
Που δίψασε χάδια, φιλιά, επαφή
Και παίρνει το δρόμο του νόστου