Το δειλινό το δειλινό
κεραμιδί σαν πήλινο
και τα βουνά και τα βουνά
μαύρα ‘ναι σαν τα κάρβουνα.

Με χρώμα μπλε θαλασσινό
κι ένα του κάμπου πράσινο
πάω σε τόπο ξωτικό
και σ’ένα κόσμο αλλοιώτικο.

Όποιον χαϊδέψαν οι θεοί
δίνει στα άψυχα πνοή
τα ηλιοτρόπια γελούν
σου μιλούν
σε καλούν
να μπορούσες τον κόσμο να δεις μοναχά μια στιγμή με τα μάθια μου.

Στο φιλντισένιο το λαιμό
αντάρτες πριν τον πόλεμο
πίνουνε κούπες σταυρωτά
στο θάνατο στον έρωτα.

Κορμιά αφίλητα θρηνώ
καρδιά μου φύλλο κίτρινο
να ζωγραφίσω δε μπορώ
τη θλίψη το φθινόπωρο.

Όποιον χαϊδέψαν οι θεοί
του σημαδέψαν τη ζωή
στο πανηγύρι, στο χορό
δε μπορώ
δε χωρώ
να μπορούσες τον κόσμο να δεις μοναχά μια στιγμή με τα μάθια μου.

Πετράδι μου γυαλιστερό
και αγριοπερίστερο
γι’ αλάργο τόπους ξεκινώ
μ’ ένα φεγγάρι κόκκινο.

Με του θανάτου την οσμή
μαγευτική κι απόκοσμη
τρελός αέρας με φυσά
στα μέρη που ζωγράφισα.

Όποιον χαϊδέψαν οι θεοί
μες στ’ όνειρό του θα καεί
φλόγες πολύχρωμες σκορπώ
να σου πω
σ’ αγαπώ
να μπορούσες τον κόσμο να δεις μοναχά μια στιγμή με τα μάθια μου.