Στον ουρανό ' ναι η Άρτεμη στη γης η Περσεφόνη
είν' οι γοργόνες στο γιαλό κι εσύ στον κόσμο μόνη.

Άστρο μου ακριβοθώρητο τί μου 'χεις καμωμένο
κι ως με θαμπώνεις μ έτοιο φως τόσο δε σε χορταίνω;

Εσύ κι εγώ μιαν αναπνιά και μια καρδιά στα στήθη
όπως σ' αλλοτινούς καιρούς μέσα σε παραμύθι.

Του κόσμου η ευγένεια φωλιάζει στην καρδιά σου
θάνατο και ανάσταση εγνώρισα κοντά σου.

Άσπρη μου φεγγαρόπετρα σμάράγδι της θαλάσσης
ο χρόνος παύει να κυλά όταν θα μου γελάσεις.

Πηγή μου ολοδρόσερη με κρουσταλένιο ήχο
εσύ δροσίζεις της καρδιάς το διψασμένο τοίχο.

Ώστε να στέκει τούτη η γης αυτή η φιλιά θα μένει
αιώνια κι αληθινή στο χρόνο ριζωμένη.