Βιόλα ποιον έχεις κηπουρό και βγαίνει τ΄ άρωμα σου
και δεν αλλάζει η στράτα μου πέρα απ΄τη γειτονιά σου

Όταν στα μάτια σε κοιτώ ό,τι καημό κι αν έχω
παίρνω απ΄το φως σου δύναμη και ελπίδα για ν΄αντέχω

Έφυγες και μαράθηκαν τση γειτονιάς οι βιόλες
γιατί ήσουνα εσύ το φως και το ζηλεύαν όλες

Είδα τη βιόλα στο βουνό έσκυψα να μυρίσω
και εμέθησα και έχασα το δρόμο να γυρίσω

Το κήπο των ονείρων μας επότιζα με δάκρυ
και εδά μου λες πως δε χωρώ μωρό μου σε μιαν άκρη

Το άρωμα σου με μεθά και μια ματιά σου φτάνει
να ταξιδέψω σ΄όνειρα που ανθρώπου νους δε βάνει

Δε θέλω να τα ξανά ιδώ τα μάτια σου κλαμένα
γιατί σου πάει να γελάς και μην ακούς κανένα