Οι καθρέφτες είναι πια μαζί μου φιλικοί.
Μέσα τους βλέπω μια γριά γυναίκα
στη μέση μιας πλατείας
κουνάει άηχα τα χέρια,
βουβή τροχονόμος κροκοδείλων.
Πάλι καλά.
Παλιά αντίκριζα
ένα κορίτσι με κοτσίδες
που έπινε τους γαλαξίες σε ποτήρι
ενώ ήξερε την αποστροφή μου για το γάλα,
ή έναν άντρα
που άνοιγε δυο τρύπες στην καρδιά μου
και ρουφούσε το αυγό της.
Τώρα λοιπόν που απέκτησα την εύνοιά τους
μια τελευταία χάρη θα ζητήσω.
Πριν κάποιος τους σκεπάσει με πανιά
την αντανάκλασή σου μια στιγμή να δω
μικρέ, ποταμίσιε μου αδελφέ
που κυλάς στις φλέβες μου ακόμα.