Είναι καλοκαίρι. Έτσι είπαν.
Έτσι είναι. Ας τηρηθούν οι συμβάσεις.
Ας ονομάσουμε ορίζοντα
Το σημείο επαφής μπλε και γαλάζιου.
Εννοείται δεν το έχεις δει ποτέ
Εννοείται πως ορίζοντας είναι
Οι μαύρες φλόγες της Εξοχότητάς Του
Όμως ας παίξουμε το παιχνίδι
Ας πούμε για παράδειγμα:
Τα μαύρα εκκλησάκια
Με τους ανάποδους σταυρούς
Μαύρα στίγματα
Στο άγονο δέρμα.
Ωραίες ποιητικές εικόνες.
Ή ακόμα:
Ο τριγμός των τζιτζικιών
Ο τριγμός των οδόντων.
Σαφείς επιρροές από τα ιερά βιβλία.
Τα καζάνια, τα καμίνια. Η κόλαση.
Εκεί είσαι.
Έχεις πεθάνει και δεν το ξέρεις.
Γι’ αυτό είμαι εδώ, για να σ’ το πω
Απέξω απέξω.
Εννοείται πως θα αποτύχω
Εννοείται πως θα φρικάρεις
Όχι με τα νέα του θανάτου σου
Αλλά –μυστήρια πράγματα–
Με την ενέργεια που εκλύεται
Στο σημείο επαφής βράχου και βράχου.
Ναι, φυσικά και είναι δικό σου πρόβλημα
Κανείς δεν αντιλέγει. Παρ’ όλα αυτά όμως
Συγγνώμη που σε κάνω να φρικάρεις.
Ποτέ δεν είχα τέτοια πρόθεση. Ενδεχομένως να
Φταίνε τα καλαμαράκια. Ήταν ωραία.
Είχαν λίγο αίμα πάνω. Είχαν
Ζωή. Και πάλι

Συγγνώμη.