Όπως το ’πε κι ο Κώστας Ουράνης
θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου
δείλι, όχι ασφαλώς
στα ένδοξα Παρίσια, μάλλον
κάπου εδώ γύρω θα συμβεί, κι ακόμα
δεν παίρνω κι όρκο δα πως θα ’ναι
φθινόπωρο και δειλινό, δε γίνονται
αυτά κατά παραγγελίαν, μπορεί
θαυμάσια να τύχει Αύγουστο
ή κι Απρίλη, μεσάνυχτα
ή χαράματα, δεν ξέρω, απλώς (ομολογώ)
έπρεπε από κάπου να πιαστώ,
να ξεκινήσω, όπως άλλωστε
έκαμε κι ο Ουράνης, πάντως
φθινόπωρο ή Απρίλη, μεσημέρι
ή δειλινό, σίγουρα
θα πεθάνω όπως
πεθαίνει όλος ο κόσμος
τότε
δικοί μου άνθρωποι θα λυπηθούνε, θα θρηνήσουν
οι φίλοι θα τηλεφωνούνται μεταξύ τους, κάπως
το νέο θα φτάσει σε κανένα
κανάλι κρατικό, εκεί κάποιος
αρμόδιος για τα πολιτιστικά, βαριεστημένος, μ’ ένα
«ποιος είναι πάλι αυτός» θα το περάσει σε καμιά
ενημερωτική εκπομπή, μπορεί και σε δελτίο
ειδήσεων της νεκρής ζώνης, προς το τέλος, ίσως πέσει
και καμιά φωτογραφία στην οθόνη

θα το ακούσουν
λίγοι γνωστοί, παλιοί
συνάδελφοι εν βιοπορισμώ,
ίσως τυχαίες
γνωριμίες τόσων χρόνων, γείτονες
που με βλέπαν κάθε μέρα, σίγουρα
ο κουρέας μου, οι τακτικοί
θαμώνες στις ταβέρνες της πλατείας
«βρε» θα πούνε «για δες
που τον λέει η τηλεόραση!»
θα ξαφνιαστούν, κάποιοι μπορεί
λιγάκι να ζηλέψουν και οι πιο
περίεργοι θα ξεσηκωθούν
να ’ρθούν και στην κηδεία (θα ’ναι άλλωστε
εδώ κοντά, στο συμπαθητικό
νεκροταφείο του Βύρωνα) μήπως
και ξεδιαλύνουν τι συμβαίνει, πόθεν
η δημοσιότης, κατά τα λοιπά
τίποτε το ιδιαίτερο, όλα
τραβούν αδιάφορα το δρόμο τους, αφού
όπως θα το ’λεγε κι ο άλλος
ο αυθεντικότερος του Ουράνη
ανεξαρτήτως εποχής και ώρας
ο ήλιος την κανονική
θα συνεχίζει τροχιά του.