Περνάει αθόρυβα
αιφνιδιαστικά σχεδόν αόρατος
στο μισοσκόταδο της σκέψης
αφηγείται ελλειπτικά τις ιστορίες του
μου υπενθυμίζει τις απάτητες κορυφές
μην ξεχαστούν
στου πόθου τα περάσματα

δεν πλησιάζει
σημάδι μυστικό
πως ο χρόνος παρατείνεται

άλλοτε αρκεί η σκιά του
για να νιώσω πως είναι πάλι εδώ
αντίστιξη στου δέντρου τη σκιά τη φιλική
σιωπηλά συγχωνεύει στο φως
τα σκοτεινά μηνύματα

ρίξε τα βότσαλα
τις άτυχες αγάπες σου στο δρόμο
να θυμηθείς να γυρίσεις πίσω.