Είμαστε διάσημη οικογένεια
κι η Ιφιγένεια είναι η μεγάλη μου αδερφή,
η σκοτωμένη μου αδερφή
κι είναι η αγάπη μου η κρυφή, η αληθινή.
Εμένα με βαφτίσαν στον ασβέστη
κι έτσι απ’ έξω κάνει κρύο και στο μυαλό μου ζέστη.
Ποια μάνα πάει και βγάζει το παιδί Ορέστη;

Θυμάμαι το πικάπ απ’ το σαλόνι,
τον Θεοδωράκη να παλεύει και να ιδρώνει.
Κάποτε ακούγανε το «Άξιον Εστί»
τώρα είναι όλοι καθιστοί,
νεκροί αλλά χαμογελαστοί.
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς,
ρε είμαστε μόνοι μας δεν έμεινε κανείς
κι εσύ ουρλιάζεις μα δεν παίζει ν’ ακουστείς,
ό,τι κι αν πεις.

Στο δρόμο τα δεκαπεντάχρονα
κοιτούν απάνθρωπα
bluetooth ασύρματα
πιάνουνε σήματα ανεξιχνίαστα
όλα τα χρήσιμα τους είναι αχρείαστα
ραπάρουν τρίηχα
κι έχουν στις τσέπες τους ηχεία φορητά
ζηλεύω αφόρητα
τόσο ασυγχώρητα
που όλο ντρέπομαι
δε σταματάω όμως να ονειρεύομαι
να ‘μουν στα πάρκα τους
παρέα στην τσάρκα τους
να πιω απ’ την μπίρα τους
να βγω στη γύρα τους
κι όλο καρφώνομαι κοιτάζω αμήχανα
πάντα αποτύγχανα
να μπω στο βλέμμα τους
και τι δε θα ‘δινα να με αφήνανε
ν’ ακούω τα γέλια τους
κι απ’ τα βαρέλια τους
να πιω το αίμα τους
να πιω απ’ το αίμα τους.

Μετράω δεκάδες άσπρες τρίχες στο κεφάλι
αλλά και πάλι εγώ δεν έγινα σοφός.
Εδώ δεν ξέρω να σου πω αν είμαι αυτός που αλλάζει ή αλλάζουν όλοι οι άλλοι
κι από συνήθεια είμαι ακόμα ζωντανός.
Είχα ένα πόθο κι έλεγα κάπου θα πάει
μα έμεινε μέσα μου καιρό μεγάλωσε και πια να βγει έξω δε χωράει.
Όλη η Ελλάδα τραγουδάει
σινανάι γιαβρούμ, σινανάι νάι
κι η ώρα δεν περνάει.
2019, γνήσιο δείγμα της γενιάς μου, η πιο ανάπηρη γενιά,
ποτέ δε σπάει τα σχοινιά, σβήσε το φως να κοιμηθείς και πήγε αργά.
Σ’ αγαπώ μπαμπά, σ’ αγαπώ μαμά.

Και μη γελάς δεν έχει καθόλου πλάκα.
Κάποιοι πασχίζουν να τα βγάλουν κι άλλοι απλά κάνουν τράκα
κι εγώ δεν είναι πως δεν ήξερα ή δεν είδα τη φάκα,
μα πέφτω μέσα για δεν έχω αλλού να πάω, ρε βλάκα.
Κι εσύ που μου ‘λεγες στο πλάι σου να μείνω,
μέσα σου ελπίζοντας κρυφά πως κάποιος άλλος θα γίνω
συγγνώμη, εγώ απ’ την αρχή σου το ‘πα πως δεν αλλάζω
κι απ’ το ίδιο θολωμένο τζάμι τον κόσμο κοιτάζω.

Δε μ’ ενδιαφέρει τι είχα και δε με νοιάζει τι θα ‘χω.
Σου τραγουδάω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχω.
Πάντα είχα σχέδια μεγάλα μα τα ξεχνάω, δεν τα γράφω
και ψάχνω ακόμα να βρω χρυσάφι κάτω απ’ το βράχο.
Είναι ένα τρένο που δεν το προλαβαίνω.
Δεν το ελέγχω, σταματάω να τρέχω.
Δοκιμασία ο χρόνος, πρέπει να μάθω ν’ αντέχω
είτε να έχω αυτό που θέλω είτε να θέλω αυτό που έχω.

Ναι!
Ως τότε εγώ θα κρατώ
τον ίδιο χαρταετό
στο βροχερό σου καιρό.
Ναι!
Δε σ’ έχω ανάγκη γιατρέ
έχω έναν ήλιο που δε,
που δε σβήνει ποτέ.

Τίποτα δεν τέλειωσε,
ούτε τελειώνει ποτέ.