Σαν κόκκινη ανεμώνη, στην άκρη ενός γκρεμού,
μονάχη μου είμαι τώρα, και ας φυσάει αλλού.
Το κόκκινο το χρώμα, παραπλανάει το νου,
κι η αμαρτία στο σώμα, ο ήχος του βιολιού.

Ρεφραίν:
Δεν είμαι εγώ το βιολί της αμαρτίας,
μα το δοξάρι που στις νότες σου μιλά,
μια μελωδία στην πανσέληνο της μοίρας,
ένα λουλούδι μες στην έρημο ξανά.

Σαν κόκκινη ανεμώνη, που γέρνει εδώ και εκεί,
πάντα σε λάθος βράχο, σε ξένη εποχή.
Του αγέρα έχω τη μοίρα, και την κρατάω σφιχτά,
μην τύχει και μου φύγει, το φως απ’ την καρδιά.

Ρεφραίν:
Δεν είμαι εγώ το κλειδί της αμαρτίας,
μια πόρτα που έκλεισες και έμεινε ανοιχτή,
είμαι το δάκρυ σου που έγινε ιστορία,
μες στο λαβύρινθο των πρέπει και των μη.