Έβαλα τη φορεσιά της λύπης
περπάτησα μέρες σε μονοπάτια
δρόμους σκοτεινούς, ήσυχους
φωταγωγημένους και θορυβώδεις

αρνήθηκα τη λάμψη της φωτιάς
όσο κι αν με τραβούσε

με τις καύσεις των ερειπίων
άλλαξε η ρότα της ανησυχίας μου

έζησα δύο αιώνες εξορία
μα ξαναγύρισα

ξέχασα, ναι
όμως η λήθη σμίλεψε τη φωνή μου
η μνήμη, α! ναι η μνήμη
μητέρα σκληρή
απροσπέλαστη ερωμένη
σπασμένος σκληρός δίσκος

ένα όστρακο
είναι η αμοιβή μου
κάθε καλοκαίρι