Κάποια μέρα θα υψωθούμε
μελετώντας·
τη σκέψη των αγαλμάτων
το μπόι αληθινών ανθρώπων,
το ανάστημα των βράχων.
Με καπετάνιους
φωτεινά ορόσημα
θα φύγουμε
για τις θάλασσες του χρόνου,
για τη διαλεκτική του σύμπαντος…
Φύση κι έρωτας
μας έκαναν σοφούς,
πρωταθλητές αλμάτων!
Θα κάνουμε πράξη
υποθήκες των προγόνων.
Μιαν άλλη Άνοιξη,
φως άστρινο·
θαν’ οι αυτόχθονες
και η ευθύνη
του χρέους…