Γλώσσα εαρινή,
έμαθες να συλλαβίζεις
στις γωνίες
κρυφών συναντήσεων…

Γεύση φιλιού
έκρυψες στην ψυχή.
Νέκταρ!
Χαράζοντας καρδιές
και μονογράμματα
στα δένδρα.

Σε πήρ’ η νύχτα…
παραμένεις νέα,
λευκαύγεια φωτιάς.

Έζησα
σε τεντωμένα σχοινιά
μετέωρος, στο χάος…
Η θέση που σου κράτησα
κατοικήθηκε
απ’ τη θλίψη της σιωπής!