Η Ποίηση φυτρώνει
στα μύχια της καρδιάς.
Ευδοκιμεί ελάχιστα…
Χαρίζει καρπούς
αργής ωρίμανσης.
Την ανακαλύπτουν
όσοι ονειρεύονται…
Απελπισμένα!

Λέξεις — πουλιά
κρύβονται
στα ματόκλαδα της ελπίδας,
στ’ αετώματα των άστρων.
Όταν κτίσεις σπίτι,
θα σου χαρίσω φωτεινές…
να γίνουν ακροκέραμα,
Σηματωροί!