Στεγνά τα χείλη
άχρονο το σύμπαν.
Τρέφομαι με ρίζες ονείρων,
ξεδιψάω απ’ της γνώσης το μαστό.
Εκεί που μπαινοβγαίνει το φως,
τώρα δραπετεύουν οι λέξεις.
Τα ποιήματα μου Άγγελοι
που πέφτουν στη φωτιά!
Χάσκουν ερείπια ελπίδων,
χολή στάζουν
τα μύχια των κοριτσιών.
Πότε κατεβαίνω
στης λύπης το βυθό,
πότε ανεβαίνω
στο Γολγοθά της λύτρωσης.
Στο λόφο με τις λόγχες
ποιος προσδοκά συγχώρεση…