Ιστορούμε πάθια Ελλήνων.
Τραγουδάμε χορικά τραγωδιών·
στεναγμούς ανθρώπων και πόλεων.

Των δρόμων
των κτιρίων, των ερειπίων·
της προκυμαίας
των σταθμών
των μυημένων, των λυπημένων·
των πουλιών
των εφήβων
της βροχής, της προσευχής·
των αστέγων
των ανέργων.

Παραμυθία ζωής.
Εκεί που ανθίζει ένα δάκρυ
δε φυτρώνουν όλα;