Συλλαβίζω φωτιές· καίγομαι και κρυώνω.
Ζεσταίνω όμως τα όνειρα.
Αναζητώντας τους Ποιητές μου
ακούω βήματα.
Κάποιοι αναμετριούνται με το σκοτάδι.
Στ’ αλώνια που σμίλεψε ο Διγενής.
Προσφέρουν καρπούς από λέξεις
και εισιτήρια επιστροφής.

Θα ξαναρχίσουμε να κτίζουμε μαζί τους.
Πάνω στ’ αγκωνάρια που άντεξαν
ωκεανούς δακρύων
κι αιώνων συμφορές.
Που ξεκινήσαμε αναπνέοντας φρέσκα γιατί.
Πάνω στη νεότητα που έγινε δύναμη
χωρίς ποτέ να γίνει, καθεστώς.

Η απελπισία του Ποιητή· που αληθινά ματώνει
για να στολίσει το τίποτα με Αυγές.
Μοιάζει μ’ εκείνη του Αγωνιστή
που ξέρει ότι ο αγώνας του είναι χαμένος
αλλά μάχεται μέχρι τελευταίας αναπνοής.
Για το ακατόρθωτο της κραυγής.
Στο Ρούπελ, στο Μεσολόγγι
στις Θερμοπύλες της φυλής.