Θα ντυθώ της τριανταφυλλιάς
φυλλωσιά χρώμα της φωτιάς

Άνθος που μαδά
Και στη γη άδικα σκορπά

Μου χαμογελάς σε έχω στο μυαλό
Μα είσαι μακριά όσο ο ουρανός

Των χεριών το παράπονο
Μνήμη που πεινάει όρνιο που με τρώει

Δίνω δώρα μέσα απ' την ψυχή
Μα δεν είμαι παρά μια πνοή

Ένας στεναγμός
Σου χαϊδεύει το προσκέφαλο

Πάντα φεύγω κι είναι όλα θολά
Μα μες την καρδιά έχω ξαστεριά

Μια γουλιά ρακή
Κι όλα πάλι από την αρχή