Θα ‘ρθει μιά μέρα,όπου δεν θα χρειαστεί
να σπρώξεις τα ποτήρια για να πέσουν
ούτε απ’ το στόμα σου να βγάλεις τα καρφιά
για να καρφώσεις όσα είναι για ν’ αντέξουν.

Μήτε και πάλι,ταραγμένος και ωχρός,
τις πέτρες να πατάς για να σωπάσουν
ούτε το πρόσωπο των γυναικών να πιείς
με την κρυφή ελπίδα να χαμογελάσουν.

Θα ‘ρθει μια μέρα η μεγάλη ένωση.
Ακόμα κι οι θεοί θα μάθουν να μιλάνε.
Θα ‘ρθει μιά μέρα που ο αέρας κι η φωτιά
μες στων αιώνων τη σπηλιά θα τραγουδάνε.

Τότε δε θα ‘βρεις να υπάρχει διαφορά
ανάμεσα στο σώμα και στις σκέψεις.
Θα ‘ναι οι πέτρες σαν τα στήθη σου σκληρές
κι οι στίχοι ζυμωμένοι για να μη λαθέψεις.