Δεν είχα στη ζωή μου, άλλο πορτραίτο θείο,
που λίκνισ' η Λατίνα φυλή σ' έναν ειρμό,
θυμόσοφο, ανοικτίρμον, αιματηρό και λείο,
από του Πιερρότου το μάγο καγχασμό.

Λευκός, σαν ότι μένει από φίδι, ράσο,
πουκάμισο, ιερότης, του βρυκολάκου αδρή,
η ατέρμωνματαιότης, το φάντασμα, να πλάσω,
μιαν ανθρώπινη εικόνα, σαν τάχα πονηρή.

Μια μολιέρεια φάτσα, ένα προφίλ μοιραίο,
τριτέρατο ένα σχήμα, μια κάτοψι φτενή,
ονειρεμένο μέθυ, χαζό και τεταρταίο
μια της Σατύρας φάσι, σαν όγδοοι ουρανοί.

Κάτι που λέει για τάχα ανώδυνη ειμαρμένη,
γκλίν-γκλίν, τα κουδουνάκια παρντέτζες που μηνούν
μια νίκη Δονκιχώτεια, την τέφρα, που απομένει,
ενώ, τυφλά τα πλήθη για κάπου ξεκινούν.