Πως σ' αγαπούσα, όσο ποτέ μεσ' στης ορμής τη δίνη,
δε στάθηκα να στοχαστώ, τ' ήσουν για μένα η μόνη,
που μου νανούρισες χαρές και λύπες κι η οδύνη
πως εύρισκεν ανάπαυσι ναν τήνε βαλσαμώνει.

Έτσι ρητά σαν πάντοτε, μα πειό πολύ, σε λίγο,
θα βαυκαλίζη η ολόπαλη φωνή σου την ψυχ΄΄η μου.
κι έτσι που λείπω σήμερα, ποτέ πια δε θα φύγω
και στη χαρά μου απ' το πλάι σου και μεσ' στη στοναχή μου.