Θάπρεπε πια να βάλει ένα σημάδι, μια τελεία-

όμως, το καλοκαίρι συνεχίζονταν, πιο κόκκινο πάντα,

πιο δραστικό, μ ένα καπέλο ψάθινο σαν κάτασπρο πυργίσκο

απ’ όπου βγαίναν και πηδούσανε στη θάλασσα

πότε τα τρία κορίτσια της σπιτονοικοκυράς

πότε δυο χελιδόνια

πότε οι μικρές καμπάνες με τα πρόβατα

πότε ένα ρόδινο φεγγάρι, αστεία προσποιημένο,

όταν το μυστικό ήταν αζήτητο

και κάτω στ’ ακρογιάλι χάνονταν

τα χνάρια των πανάρχαιων εραστών και των ψαράδων.