Πλύναμε τ’ αγάλματα, ταΐσαμε τούς νεκρούς υδρομέλι,

κολυμπήσαμε στο ποτάμι, καθίσαμε στον ήλιο, στεγνώσαμε

ο ένας ανέβηκε στη συκιά ο άλλος στο κυπαρίσσι εγώ

έμεινα μόνος στη ν όχθη, ρίχτοντας τα νομίσματα ένα ένα

μες στο νερό, διακρίνοντας την πιο μεγάλη διαφάνεια, καθώς

η ανάγλυφη ωραία εφηβική κατατομή μεγεθυνόταν

όσο πλησίαζε στο βυθό, λάμποντας πάγχρυση τη στιγμή πού πνιγόταν.

Τότε

φάνηκε πίσω απ’ τά καλάμια ό αγγελιαφόρος. «Ό βασιλέας — είπε –

τυφλώθηκε μονάχος του με το ψαλίδι. Ό θρόνος περιμένει». Εμείς

πέσαμε πάλι στο ποτάμι. Βγήκαμε στη ν αντίπερα όχθη. Μόνοι.