Σκισμένη κουρτίνα με γερμένο τον ένα της ώμο. Το σπίτι

άδειο τώρα από μέρες. Ό καθρέφτης επίπεδος στην άρνηση του

να καθρεφτίσει το άδειο ή την κίτρινη κουβέρτα ή τη θύμηση

εκείνου του σώματος μεγαλωμένου στο φέγγος του Αυγούστου, — χτύπο το χτύπο,

η σάρκα, νύχια, δόντια, η ηδονή, το κόκκινο• – επίπεδος καθρέφτης —

τίποτα• μόνο τα καρφιά του τοίχου, απ’ τα πεσμένα κάδρα

φιλόδοξα ακόμη, επιμένοντας να φανούν έστω για λίγο

σαν επιχρυσωμένα απ’ την ύστατη ανταύγεια τού λυκόφωτος,

να φανούν σ’ ένα δεύτερο βάθος, περιμένοντας πάντα

να τους κρεμάσουμε μια ομπρέλα, ένα καπέλο, ένα στεφάνι

ή τα δυο χαρτονένια φτερά πού φορούσες εκείνη την πολυάνθρωπη νύχτα

όταν μες’ από το συνωστισμό αναλήφθηκες προς τον εξώστη τού πύργου

εκεί πού ανάβαν τα πολύχρωμα πυροτεχνήματα πάνω απ’ το σιδερένιο φέρετρο.