Εκείνα που δεν έλεγες ποτέ, ακριβώς εκείνα,
έδιναν αίμα στα λόγια που έλεγες κι έμεναν στον αέρα
μετέωρα, διφορούμενα, σαν ανεξήγητοι ήχοι
νυχτερινής μελλοντικής μουσικής. Τώρα
δεν έχεις τίποτα να πεις, αφού δεν έχεις τίποτα να κρύψεις. Ή σιωπή
σε κλείνει ολόσωμον έξω απ’ τα γεγονότα
ν’ ακούς τις νεανικές μοτοσικλέτες κάτω στον παραθαλάσσιο δρόμο,
ν’ ακούς και τα σφυρίγματα των πλοίων «Σάμαινα», «’Ίκαρος», «Αιγαίο»,
που αρμενίζουν νυχτοήμερα σ’ εναλλασσόμενες μπουνάτσες καί φουρτούνες
με τελικό τους προορισμό το μέγα, σκοτεινό Αγκυροβολείο.