Καμιά φορά φοβάμαι,
μα αυτό που με τρομάζει πιο πολύ,
δεν είναι η μοναξια που θα μ´αφήσεις,
μα πως αυτή θα μ´αγαπήσει από σένα πιο πολύ.

Θα μου χαϊδεύει τα μαλλιά όταν θυμάμαι,
θα είναι δίπλα μου σαν πάω να κοιμηθώ,
θα με κοιτάει όπως με κοίταγες εσύ πολλές φορές
και θα γελάει σαν εσένα όταν πάω να ξεχαστώ.

Η μοναξιά θα μ αγαπήσει όπως ποτε του δε μ αγάπησε κανεις,
όσα δεν έψαξε κανεις θα βρει κρυμμένα μες στα μάτια
κι όσο θα παίρνει τη μορφή σου στον καθρέφτη μου θα τρέχω να με δεις,
μεσα στην τρέλα της σιωπής κι οι τρεις θα σπάμε σε κομμάτια .

Καμιά φορά λυπάμαι
μα αυτό που με πληγώνει πιο πολύ
δεν είναι η σιωπή που κουβαλάμε,
μα η φωνή που δεν μπορεί μέχρι εσένα ν´ακουστεί.

Μη με ρωτάς πού πάμε
μα μείνε δίπλα μου στο δρόμο που πατώ.
Η μοναξιά ειναι γυναικα που διστάζει ν´ακουμπήσει
όταν πάω να κρατηθώ.