Το βράδυ που σ’ αγάπησα δεν ήταν καλοκαίρι·
τα φύλλα, μόλις πρόβαλλαν απάνω στα κλαριά,
–κι ούτε θυμάμαι, να σου πω, τι μ’ είχε, τότε, φέρει,
σ’ εκείνη τη μεριά.

Τη νύχτα εκείνη, την τρελή, τη νύχτα τη μεγάλη,
να στη θυμήσω τώρα, εδώ, το βρίσκω περιττό:
«Τα περασμένα πέρασαν, μην τα θυμάσαι πάλι»,
μας λέει ένα ρητό...

Κι όμως, και συ μ’ αγάπησες βαθύτατα –το νιώθω,
και ξέρω ακόμα, πως, συχνά, μου το ’χες ορκιστεί,
πως όσο κι αν μαραίναμε τον πρώτο μας τον πόθο,
θα μέναμε πιστοί!

Μια και δεν ήταν να σταθείς σ’ εκείνα που είχες τάξει,
τότε γιατί, το λόγο αυτό, μ’ ανάγκασες να πω;…
Τον όρκο σου τον πάτησες, μα εγώ δεν έχω αλλάξει,
κι ακόμα σ’ αγαπώ.