…Όλα του πόνου τα όμορφα πικρόλογα
ως τώρα πόσοι τα ‘παν πονεμένοι!
Και τώρα εμένα του φτωχού που επόνεσα,
ποιος λόγος να ξεσπάσω, πια, μου μένει;

Όλα, του πόθου, τα χρυσά γλυκόλογα,
πόσα δε τα ‘παν χείλη ερωτευμένα!
Και τώρα που όλα ειπώθηκαν κι εσώθηκαν
τι μου άφησαν, να ξεχειλίσω, εμένα;

Και τώρα που όλοι οι τάφοι πλημμυρίσανε
και τόσοι εκοιμηθήκαν πεθαμένοι,
κι από νεκρούς όλο το χώμα εσπάρθηκε
ποια ακρούλα, για να κοιμηθώ, απομένει;