Γη μου καμένη τι σε προσμένει που όλο σιωπας
Κάψα διαβόλου, ελπίδα διόλου μη λυγας
Ανάσα άδεια μες στα σκοτάδια κύρης δειλός
Λειψό κουφάρι που όλο ζητάει, σακάτης γιος

Με την οθόνη όλο μαλώνει κάτι να λέει
Κερνάει τη γνώση σ' όποιον ζυγωσει γλώσσα που καίει
Ατόφια λήθη σαν παραμύθι η κάθε στιγμή
Κι αυτό που λείπει πάντα από τύχη έχει χαθεί

Γη μου καμένη τι σε προσμένει είναι παντού
Βγαίνουν σαν στάχια, κλαδεύουν τ' άστρα, κλέβουν το νου
Είναι οι σκιές μας οι εραστές μας, μάνες και γιοί
Μα αν μας ρωτάνε μακριά κοιτάμε, πάντα πολύ