Λέω δε με νοιάζει
που ανοίγω την πόρτα
και μες στο δωμάτιο
με βρίσκει η σιωπή,
όταν βραδιάζει
και ανάβω τα φώτα
στους ίσκιους γυρεύω
να βρω μια μορφή.

Μορφή που θα μοιάζει
σ’ αυτό που μου λείπει
χαρά μου και λύπη
στου χρόνου τη ροή.
Mα όταν χαράζει
θαρρείς φορτωμένα
του ονείρου τα τρένα
περνούν στη στροφή.

Λέω δεν πειράζει
που ενώ μεγαλώνω
μέσα μου γεννιέται
ένα μικρό παιδί,
που ο κόσμος αλλάζει
κι εγώ ξεδιπλώνω
τη μνήμη κουβάρι
σε άλλη μορφή.

Μορφή που θα μοιάζει
σ’ αυτό που μου λείπει
χαρά μου και λύπη
στου χρόνου τη ροή.
Mα όταν χαράζει
θαρρείς φορτωμένα
του ονείρου τα τρένα
περνούν στη στροφή.