Θὰ σὲ παινέσω Λυερή
(ν)ἀπὸ τὰ νύχι ̓ ὡς τὴν κορφή,
πὄχεις τὰ μαλλιὰ μετάξι
καὶ πλεμένα μὲ τὴν τάξη.

Ἔχεις τὸ κούτελο πλατύ
κι ὅλη τὴν γειτονιὰ κρατεῖ.
Ἔχεις φρύδια σὰν γαϊτάνι,
ποὺ ζωγράφος δὲν τὰ κάνει.

Τὰ ματόκλαδά σου λάμπου(ν)
σὰν τὰ λούλουδα τοῦ κάμπου.
Ἔχεις μάτια ἀράπικα
εἶδα τα τσαὶ λωλάθηκα.

Τὰ μάγουλα σου ἀστράφτουνε,
καντήλια ̓ναι τσ’ ἀνάβγουνε.
Ἔχεις χείλη κοραλλένια,
δόντια μαργαριταρένια.

Ἔχεις τὸν ἄσπρο τὸ λαιμό,
τὸ μαρμαροπελεκητό.
Ἔχεις στῆθος μαρμαρένο,
καὶ κορμὶ κυπαρισσένο.

Ἔχεις τὴ μέση τὴ λιγνή,
ζωσμένη μὲ τὸ λαχουρί.
Τῆς κοντούρας σου τ’ ἀχνάρι,
ὡς τσαὶ τσεῖνο ἔχει χάρη.