Ἀρχιμηνιὰ κ ̓ ἀρχιχρονιά, ψιλή μου δενδρολιβανιά,
κι ̓ ἀρχή καλός μας χρόνος, ἐκκλησιὰ μὲ τ’ ἅγιος θρόνος.

Κι ̓ ἀρχὴ ποὺ βγῆκεν ὁ Χριστός, Ἅγιος καὶ πνευματικός,
στὴν γῆ νὰ περπατήσει καὶ νὰ μᾶς καλοκαρδίσει.

Ἅγιος Βασίλης ἔρχεται, καὶ δὲν μᾶς καταδέχεται,
ἀπὸ τὴν Καισαρεία, σὺ εἶσ’ ἀρχόντισσα κυρία.

Βαστᾶ εἰκόνα καὶ χαρτί, ζαχαροκάντιο ζυμωτή,
χαρτὶ καὶ καλαμάρι, δὲς καί με τὸ παλληκάρι.

Τὸ καλαμάρι ἔγραφε, τὴν μοῖρα μου τί ἔλεγε,
καὶ τὸ χαρτίν ὁμίλει, ἄσπρε μου χρυσέ μου κρίνε.

Καί βρέχαν τὸν ἀφέντη μας, Βασίλην τὸν λεβέντη μας,
τὸν πολυχρονεμένο, καὶ στὸν κόσμο ξακουσμένο.

Βασίλη, πὄθεν ἔρχεσαι, καὶ δὲν μᾶς καταδέχεσαι,
καὶ πόθεν κατεβαίνεις, καὶ δὲν μᾶς ἐσυντυχαίνεις.

Ἀπὸ τὴν Πόλιν ἔρχομαι, κι ̓ ἐγὼ σᾶς καταδέχομαι,
καὶ στὸ χωριό μου πάω, δὲν μοῦ λέτε τί νὰ κάμω.

Κάτσε νὰ φᾶς, κάτσε νὰ πιεῖς, κι ̓ ἂν ἀγαπᾶς νὰ μᾶς τὸ πεῖς,
κάτσε νὰ τραγουδήσεις, καὶ νὰ μᾶς καλοκαρδίσεις.

Καὶ εἰς ἔτη πολλά, καὶ τοῦ χρόνου!