Θυμάμαι την πρώτη φορά
ματια υγρά και βαθειά
σχεδόν σκοτεινά
μα σε είχα διαλέξει

Πια δεν σε ξέρω καλά
κι ήρθε αυτή η φορά
που λέγαμε από παλιά
τέλειωσε είναι η λέξη

Ηλιαχτίδα , ηλιαχτίδα,
ήθελες κι ήμουν εγώ καταιγίδα
Καταιγίδα
δεν ήξερα πώς να στο πω

Τότε οι ανάσες φωτιές γίναν
κι εμείς εραστές
Φτιάξαμε αιώνιες στιγμές ,
μετά φοβισμένοι
Πίναμε απ' τις πληγές
που έσταξαν τόσες βροχές
Δύο τυφλές αστραπές
ξένοι και ερωτευμένοι

Λες αντίο πάντα αντίο
Μα όλο περνάς τις γραμμές
και πεθαίνω
για δύο
πέθανα τόσες φορές

Άγρια η καρδιά μου νερά
πήγες να πιεις πονηρά
στα ιερά απ' τα ριχά,
μα εγώ μαθημένη
να ' χω μια αστεία καρδιά
που όποιον φτάνει κοντά
τον πνιγεί αν δεν πάει στα βαθειά
τώρα που εσένα τι μένει

Κι όλο πάω να σε φτάσω
μα δεν είσαι ποτέ πουθενά
και ξεχνάω να ξεχάσω
θυμάμαι την πρώτη φορά

Κάπου θα σ' έχει λοιπόν
σε κάποιο άλλο παρόν
μια ηλιαχτίδα που απλώς
θα σε πείσει πως ήμουν το ψέμα
Κι όμως πού ξέρεις μπορεί
για μία μόνο στιγμή
η καρδιά σου κρυφά να σου πει
πως στις φλέβες μας έκαιγε το αίμα

Και εγώ κάπου θα υπάρχω
και αν μάθεις να ακούς την καρδιά
ίσως πάλι χρόνο να χω
να πεθάνω μια ακόμη φορά