Θα σε πάρω για «χρόνια πολλά»
όταν θα ‘ναι η γιορτή σου,
εντελώς τυπικά
Θα χαρείς γιατί όλοι αγνοούν
το μεσαίο όνομά σου
για να σου ευχηθούν
Περί ανέμων και υδάτων θα πούμε
κάποιο τρόπο θα βρούμε
η σιωπή να περνά
σαν μια παύση
σαν να ‘ναι η κουβέντα όλη ένα τραγούδι
που μας δένει ξανά

κι όλα θα ‘ναι καλά
όλα θα ‘ναι καλά…

Τα παδιά σου είναι ίδια ο μπαμπάς τους
ευτυχώς όμως πήραν των ματιών σου το μπλε
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά μου
Το δικό μου «για πάντα» ήταν για σένα «ποτέ»
Τόσα χρόνια ζει μέσα μου θλίψη
Ποια ζωή να την κρύψει άμα δε σε κρατώ;
Έχω πάει κι εγώ παρακάτω
Έχω χτίσει στον πάτο
μία φάρσα να ζω

κι όλα είναι καλά
όλα είναι καλά…

Το τηλέφωνο κλείνει και μένει μουδιασμένο το χέρι
μουδιασμένη η ψυχή
Απ’ το «αντίο» σου έχω ενθύμιο μια υδάτινη φλούδα
στων ματιών τη σχισμή
Τώρα πέφτει στο μάγουλο δάκρυ
κι η φωνή μιας γυναίκας «τι συμβαίνει;» ρωτά
«Κάτι μπήκε στο μάτι μου» λέω
μ’ αγκαλιάζει και κλαίω
Θέλω άλλη αγκαλιά

κι όλα είναι καλά
όλα είναι καλά

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπάω
συνηρημένο ή όχι
είναι πια χαραγμένο στις καρδιάς τις ρωγμές
Όσο ζω κι αναπνέω, ξεχειλίζει
χάνω άιμα
βουίζει σαν γατί στις σκεπές
Όσα ήμουν ή μπορούσα να γίνω
σου τα χάρισα τότε, τη στερνή μας βραδιά
Μου ‘χες πει «θέλω να σε κοιτάζω»
κι έμεινα να σπαράζω
να πεθαίνω αργά

και πεθαίνω καλά
δες, πεθαίνω καλα…