Μου ‘ριξες δίχτυα μοναξιά
πλανεύτρα με τα δυο φεγγάρια,
εκείνα που ονειρεύτηκα
φωτιές να βάζουν στα σκοτάδια.
Τώρα με φώτα χαμηλά
γυρνάω μες σε δωμάτια άδεια,
τρέχω στην πόρτα βιαστικά
με το μυαλό φτιάχνω σενάρια.

Πως θα ‘ρθει ξανά,
δεν μπορεί θα γυρίσει μια μέρα σε μένα
κι απ’ το πουθενά έτσι ξαφνικά
ένας ήλιος μεγάλος θα ανάψει κι η μέρα
θα ‘χει νόημα.
Ξαφνικά, μυστικά έστω μια φορά
μοναξιά μάγισσα πες μου πως γυρνά.

Όλου του κόσμου η ερημιά
μες στης ψυχής μου τα συρτάρια
εγώ δε λογικεύτηκα
του έρωτα κρύβω σημάδια.
Ξυπνάω τα χαράματα
στο πάτωμα πακέτα άδεια
τσιγάρο ανάβω σιωπηλά
κι από τον καπνό παίρνω κουράγια.

Πως θα ‘ρθει ξανά,
δεν μπορεί θα γυρίσει μια μέρα σε μένα
κι απ’ το πουθενά έτσι ξαφνικά
ένας ήλιος μεγάλος θα ανάψει κι η μέρα
θα ‘χει νόημα.
Ξαφνικά, μυστικά έστω μια φορά
μοναξιά μάγισσα πες μου πως γυρνά.

Μοναξιά μάγισσα
πες μου πως γυρνά
ξαφνικά, μυστικά
έστω μια φορά.