Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε κάπου στον κόσμο μια πολύχρωμη χώρα που την έλεγαν Παπαγαλλία. Στη χώρα αυτή ζούσαν μόνο παπαγάλοι! Παπαγάλοι όλων των ειδών και χρωμάτων! Κίτρινοι, πράσινοι, μπλε, ροζ, μοβ, κόκκινοι … Ακόμα και πολύχρωμοι! Έναν παπαγάλο τον φώναζαν Πορτογάλο, γιατί είχε τα χρώματα της Πορτογαλίας: κόκκινο και πράσινο. Έναν άλλο τον φώναζαν Παρδαλάλο, γιατί είχε πάνω του όλα τα χρώματα που υπάρχουν στη γη. Και έναν άλλο τον φώναζαν Αμφιβάλλο, γιατί αμφέβαλλε για το χρώμα του: δεν ήξερε ο καημένος αν ήταν γαλάζιος ή τιρκουάζ! Και κάπως έτσι κυλούσε η ζωή των παπαγάλων σε αυτή τη χώρα, που ήταν γεμάτη με χρώματα! Μέχρι που μια μέρα έφτασε στην Παπαγαλλία ένα τεράστιο γκρίζο, ελεφαντάκι. Είχε ακούσει για μια χώρα γεμάτη χρώματα και ταξίδεψε από πολύ μακριά για να φτάσει εκεί. Οι παπαγάλοι, όμως, δεν τον υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο! Ήταν πολύ διαφορετικός από αυτούς: ψηλός, μεγαλόσωμος, γκρίζος… Και δεν έφταναν αυτά, είχε και μια τεράστια μύτη! «Είναι η προβοσκίδα μου», τους είπε το ελεφαντάκι χαμογελαστό, όταν το ρώτησαν. Και όμως οι παπαγάλοι δεν άλλαζαν εύκολα γνώμη! Πώς θα μπορούσαν να κάνουν παρέα με ένα γκρίζο, τεράστιο ζώο σαν κι αυτό; Όσο ψηλά και να πετούσαν, δεν μπορούσαν να το φτάσουν! «Μας κοιτάζει αφ’ υψηλού», είπε μια μέρα ο Πορτογάλος. «Πώς μπορώ εγώ, ένας παπαγάλος με τόσα χρώματα, να κάνω παρέα με ένα γκρίζο ελεφαντάκι;», είπε στους υπόλοιπους ο Παρδαλάλος.

Το ελεφαντάκι ήταν πολύ στεναχωρημένο που οι παπαγάλοι δεν το ήθελαν στην παρέα τους. «Αχ και να ήμουν σαν κι αυτούς! Μικρόσωμος και χρωματιστός», έλεγε και ξανάλεγε. Πέρασαν μέρες και σιγά-σιγά το χαμόγελό του έσβησε. Περπατούσε με τις ώρες στους δρόμους της Παπαγαλλίας και προσπαθούσε να πλησιάσει κάποιους απ’ τους παπαγάλους. Μάταια όμως! Ούτε καν ο Γκριζογάλλος δεν τον έκανε παρέα! Και ας ήταν γκρίζος σαν κι αυτόν!

Μέχρι που μια μέρα έγινε κάτι μαγικό! Ξεκίνησε μια δυνατή βροχή και ολόκληρη η χώρα έχανε σιγά σιγά τα χρώματά της! Όταν η βροχή σταμάτησε, η Παπαγαλλία ήταν πια ασπρόμαυρη! Εκτός από ένα ουράνιο τόξο που φαινόταν κάπου ψηλά στον ουρανό. Όλοι οι παπαγάλοι ήταν λυπημένοι και κοίταζαν απελπισμένοι τα ασπρόμαυρα φτερά τους. Κανείς δε μιλούσε πια … Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Το ελεφαντάκι είδε τους παπαγάλους στεναχωρημένους και τους λυπήθηκε. Ήξερε πολύ καλά τι πάει να πει να χάνει κανείς το χαμόγελό ρου. Και τότε του’ ρθε μια ιδέα! Σήκωσε ψηλά την προβοσκίδα του και αυτή αγκάλιασε το ουράνιο τόξο που βρισκόταν ψηλά στον ουρανό. Κι έτσι, με μια κίνηση, το ελεφαντάκι κατέβασε το ουράνιο τόξο κάτω στη γη. Κα τότε η χώρα γέμισε ξανά με χρώματα και τα φτερά των παπαγάλων απέκτησαν ξανά τα παλιά χρώματά τους! Η Παπαγαλλία ήταν, χάρη στο ελεφαντάκι, ξανά πολύχρωμη όπως πριν!!! Κι από τότε, το ελεφαντάκι και οι παπαγάλοι γίνανε οι καλύτεροι φίλοι και ζήσανε μαζί ευτυχισμένοι σε μια χώρα που ήταν γεμάτη χρώματα!